Park Bronowice mieści się pomiędzy ul. Fabryczną i Łęczyńską i zajmuje powierzchnię ok 2,7 ha. Jego pomysłodawcą był twórca Ogrodu Saskiego, czyli Feliks Bieczyński. Główne założenie opierało się na jak najmniejszej ingerencji w istniejącą zieleń.

Historia parku jest bardzo burzliwa. Początkowo Bieczyński zakładał, że Ogród Saski będzie miejscem odpoczynku elit miejskich, a Park Bronowicki ze względu na swoje położenie w pobliżu dzielnic przemysłowych będzie chętniej odwiedzany przez mniej zamożnych Lublinian. Tym bardziej, że Park nie miał zbyt zachęcającego sąsiedztwa to uważano, że nie będzie zbyt popularny. Nic bardziej mylnego. Od połowy lat osiemdziesiątych w każdy weekend koncertowała w parku orkiestra wojskowa, powstały pijalnie wód mineralnych, place zabaw dla dzieci, kawiarenki oraz wypożyczalnie wrotek i szczudeł, a zimą wylewano tu popularną w mieście ślizgawkę.
Pierwsza renowacja parku miała miejsce na początku XX wieku. Wtedy to powstało ogrodzenie, poprawiono wiele alejek, a Komitet Trzeźwości dostał koncesję na organizację cotygodniowych zabaw tanecznych. Wielką szkodę w Parku poczyniła wichura, która przeszła nad Lublinem w lipcu 1931 roku. Szacuje się, że bardziej lub mniej ucierpiało prawie 80% drzewostanu, a około 30% zostało całkowicie wyłamane. Wiele szkód w drzewostanie, ale również w infrastrukturze parku poczyniło wrześniowe bombardowanie Lublina oraz podpalenie składowanych w nim paliw przez wycofujące się oddziały niemieckie w 1944 r.

Od lipca 1982 r. Park Bronowicki jest obiektem zabytkowym. Z parku korzystają przede wszystkim mieszkańcy okolicznych osiedli wypoczywając w cieniu pod rozłożystymi jesionami, klonami i lipami.

źródło: www.lublin.eu