Jest to najstarszy i jednocześnie pierwszy publiczny park w Łodzi, położony w rejonie ulic: al. Piłsudskiego, Przędzalnianej i Fabrycznej. Powstał w roku 1840 jako Ogród Spacerowy, z wydzielenia fragmentu wiekowego lasu z licznymi źródłami. W latach pięćdziesiątych XIX w. ówczesne władze miasta sprzedały zachodnią część Ogrodu Spacerowego Karolowi Scheiblerowi (który pobudował tam budynki fabryczne, magazyny, linię kolejową, pałac, a na pozostałym obszarze założył ogród ozdobny i użytkowy – dzisiejszy Park Źródliska II) i od tego czasu do 1945 r. parkiem publicznym była tylko jego część wschodnia. Ogród ten służył przez wiele lat jako miejsce publicznej, masowej rozrywki, był placem zabaw dla dorosłych i dzieci, miejscem spotkań towarzyskich i festynów ludowych.

Pierwszy projekt ogrodu powstał w 1843 r. Obecny, modernistyczny styl ogrodowy nadała Źródliskom I gruntowna przebudowa, dokonana w latach 1923-1925 wg projektu Edwarda Ciszkiewicza (ówczesnego Naczelnika Wydziału Plantacji Miejskich). W tym okresie nie pozostało już śladu po dawnych źródłach, a staw musiał być zasilany sztucznie. Swobodny układ krajobrazowy został urozmaicony  niewielkimi układami regularnymi (obszerny parter kwiatowy na osi głównego wejścia) oraz zmianami wprowadzonymi w warstwie roślinnej w latach 30. XX w. przez Stefana Rogowicza (następcę E. Ciszkiewicza). Najcenniejszym elementem przyrodniczym parku są potężne stare drzewa (głównie dęby) stanowiące żywe świadectwo istniejącej niegdyś na tym terenie Puszczy Łódzkiej. Ich obecność zadecydowała o uznaniu Parku Źródliska I w całości za pomnik przyrody (łącznie z Parkiem Źródliska II).  W drzewostanie parkowym dominują gatunki rodzime, natomiast interesująca kolekcja roślin egzotycznych zebrana jest w wydzielonym i ogrodzonym dawnym  Szkolnym Ogrodzie Botanicznym przy budynku Palmiarni. Najcenniejsze drzewa objęte są systematycznie pracami leczniczo-pielęgnacyjnymi.

Charakterystycznym obiektem położonym na terenie Parku Źródliska I jest Palmiarnia. Znajduje się tu unikalna kolekcja 23 ponad 120-letnich palm, które zdobiły niegdyś rezydencje carskich urzędników, a po wybuchu I Wojny Światowej zostały pozostawione na przechowanie w miejskich szklarniach. W 2003 r. zakończono jej modernizację, polegającą na obudowaniu starego budynku nową konstrukcją stalową, do której została zamontowana (pierwszy raz w Polsce) zewnętrzna zintegrowana ściana grzewcza, w której aluminiowych szprosach krąży czynnik grzewczy. Nowa Palmiarnia zajmuje powierzchnię ok. 1200 m2 i została powiększona o 135% (z 435 m2), a jej wysokość wzrosła z 17,5 do 22 m. Dzięki zastosowanej technologii możliwe było zachowanie ponad 120-letnich palm wrośniętych w grunt oraz wielu innych cennych okazów roślin, niemożliwych do przetransportowania poza Palmiarnię na czas modernizacji budynku.

źródło: http://www.zzm.lodz.pl